إِلٰهِى أَذْهَلَنِى عَنْ إِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ، وَأَعْجَزَنِى عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِكَ فَیْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنِى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ عَوائِدِكَ، وَأَعْیانِى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوَالِى أَیادِیكَ، وَهٰذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصِیرِ، وَشَهِدَ عَلىٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْیِیعِ، وَأَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِیمُ الْبَرُّ الْكَرِیمُ، الَّذِى لَایُخَیِّبُ قاصِدِیهِ، وَلَا یَطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِیهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِینَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَرْفِدِینَ، فَلَاٰ تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْیِیبِ وَالْإِیآسِ، وَلَا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِ بْلاسِ؛ إِلٰهِى تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِكَ شُكْرِى، وَتَضَاءَلَ فِى جَنْبِ إِكْرامِكَ إِیَّاىَ ثَنائِى وَنَشْرِى، جَلَّلَتْنِى نِعَمُكَ مِنْ أَنْوارِ الْإِیمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ عَلَىَّ لَطائِفُ بِرِّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنِى مِنَنُكَ قَلائِدَ لَاتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِى أَطْواقاً لَاتُفَلُّ، فَآلاؤُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانِى عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُكَ كَثِیرَةٌ قَصُرَ فَهْمِى عَنْ إِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها؛ فَكَیْفَ لِى بِتَحْصِیلِ الشُّكْرِ وَشُكْرِى إِیَّاكَ یَفْتَقِرُ إِلىٰ شُكْرٍ ؟ فَكُلَّما قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَىَّ لِذٰلِكَ أَنْ أَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ.
إِلٰهِى فَكَما غَذَّیْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّیْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنا سَوَابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا مَكارِهَ النِّقَمِ، وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ أَرْفَعَها وَأَجَلَّها عاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ الْحَمْدُ عَلىٰ حُسْنِ بَلائِكَ، وَسُبُوغِ نَعْمَائِكَ، حَمْداً یُوافِقُ رِضَاكَ، وَیَمْتَرِى الْعَظِیمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَدَاكَ، یَا عَظِیمُ یَا كَرِیمُ، بِرَحْمَتِكَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

✅ترجمه مناجات الشاکرین (مناجات شکرگزاران):
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش دائمی است؛

خدایا، پیاپی آمدن کرمت، برپاداشتن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت هایت مرا از گسترش خوبی هایت درمانده نمود، این است جایگاه آن که به برازندگی نعمت های تو دربرابر آن به کوتاهی خود اعتراف دارد و به زیان خود به سستی در بندگي و هدر دادن نعمت ها گواهی می دهد و تویی دلجو، مهربان، نیکوکار، کریم که خواهنده اش را محروم نمی کند و آرزومندش را از درگاهش نمی راند، به آستانت فرود می آید، بار امیدواران و در درگاه رحمت تو می ایستد، آرزوهای عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مساز و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان؛

خدایا دربرابر بزرگی نعمت هایت، سپاسم کوچک می نماید و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن خود را پست و ناچیز نشان می دهد، نعمت هایت از انوار ایمان، زینت هایی به من پوشاند و لطایف نیکی ات خیمه هایی از عزت بالای سرم افراشت و عطاهایت گردنبندهای زیبنده ای به گردنم افکند که هرگز باز نشود و طوق هایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد، عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمت های فراوانت فهمم را از دریافتشان کوتاه کرده تا چه رسد به بررسی کامل آن ها؛ سپاسگزاری ات چطور برای من امکان پذیر است درحالی که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی ديگر است، پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که بخاطر آن باز بگویم تو را سپاس،
 
خدا همان گونه که ما را به لطفت طعام دادی و با احسانت پروریدی، پس نعمت های سرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواری های ناخوشایند را از ما دور کن و از بهره های هر دو جهان بالاتر و برترش را چه اینک و چه در آینده به ما عنایت کن، تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمت های سرشارت، سپاسی که درخور خشنودي ات باشد و خیر وجودت را بجانب ما جلب کند، ای بزرگ، ای کریم، به مهربانی…